پایی که جا ماند
دیشب خوندن این کتاب تموم شد. اولش که می خواستم شروع به خوندن کنم خیلی فکر می کردم که چرا باید این کتاب را بخونم؟ دلایلی برای خودم آوردم. مهمترینش این بود که می خواستم بدونم وضعیت و فضای اسرا در زندان های عراق چطوری بوده!
توصیفات نویسنده که همان شخصیت اول این کتاب است بسیار دقیق و موشکافانه است. برخی شکنجه ها و سختی هایی که بیان کرده آنقدر مشمئز کننده و وحشتناک بود که چند بار تصمیم گرفتم خوندن کتاب را ادامه ندهم. بدون اغراق میشه گفت که در حد حیوان با اسرا برخورد می کردند. خصوصا اسرایی که مفقود الاثر بودند و صلیب سرخ به آنها دسترسی پیدا نکرده بود. یعنی بعثی ها هیج محدودیتی برای اذیت کردن اونها نداشتند.
اما از طرف دیگر صمیمیت و عشق بین اسرا، برنامه های آموزشی و فرهنگی که برگزار می کردند، هنرمندی ها و ابتکاراتی که بروز می دادند هم طرف دیگری از این ماجراست. اما باز اینها هم همه داستان نیست...
از همه اینها که بگذریم نویسنده در ابتدای کتاب چند جمله کوتاه آورده که بسیار تکان دهنده است و حاکی از بزرگی و روح بلند سید ناصر حسینی است:
این کتاب را تقدیم می کنم به :
گروهبان عراقی، ولید فرحان، سرنگهبان اردوگاه 16 تکریت.
نمی دانم،شاید در جنگ اول خلیج فارس توسط بوش پدر کشته شده باشد.
شاید هم زنده باشد.
مردی که اعمال حاکمانش باعث نفرین ابدی سرزمینش شد.
مردی که مرا سال ها در همشایگی حرم مطهر جدم،شکنجه کرد.
مردی که هر وقت اذیتم می کرد، علی جارالله نگهبان شیعه عراقی در گوشه ای می نگریست و می گریست.
شاید اکنون شرمنده باشد.
با عشق فراوان این کتاب را به او تقدیم می کنم.
به خاطر آن همه زیبایی هایی که با اعمالش آفرید.
و آنچه بر من گذشت،
جز زیبایی نبود!
و ما رایت الا جمیلا.
